Artistieke disciplines

Freefly

Het FreeFlyen is één van de jongere disciplines in het valschermspringen. Half jaren 80 begonnen 2 Fransen te experimenteren met al zittend te vallen en creëerden hierdoor het "Chute assis" springen.

Rond dezelfde tijd begon een Duitser, Olav Zipser te experimenteren met een verticale positie in vrije val met het hoofd naar beneden, de "head down".

Het duurde niet lang of deze twee posities werden gecombineerd, en men probeerde in deze posities naar elkaar toe te vliegen. Het FreeFly was geboren.

FreeFlyers zijn voor het valschermspringen wat snowboarden is in het skiën. Het zijn meestal jongeren die deze discipline beoefenen, en laten zich meestal weinig reglementen (met uitzondering van deze ivm de veiligheid) opleggen.

Een wedstrijd bestaat uit 7 ronden, waarvan 5 vrije ronden. In de andere 2 ronden moet je door de jury opgelegde figuren uitvoeren.

Er wordt hier afgesprongen op 4000 meter en heeft 45 seconden om zijn kunsten te laten zien.

Een FreeFly team bestaat uit 3 springers. 2 performers, en een videoman. Er wordt gejureerd op creativiteit, techniek en moeilijkheidsgraad. Zowel performers, als videoman worden gequoteerd.

Om deze discipline onder de knie te krijgen zijn wel wat meer sprongen nodig dan voor pakweg Formatie Springen. Dit komt doordat de valsnelheid veel hoger ligt. In FreeFly haal je makkelijk valsnelheden boven de 250 km/uur. Hierdoor is het veel moeilijker je stabiliteit te bewaren, en worden verkeerde bewegingen onmiddellijk afgestraft. Het grote voordeel van valschermspringen is wel dat er boven in de lucht geen bomen of lantaarnpalen staan. Je kan nergens tegen aan knallen en dus naar hartelust proberen, als je maar je openingshoogte respecteert.

FreeFly wordt door de meeste beoefenaars bestempeld als de fun discipline, en zullen de meeste andere onderdelen als saai bestempelen.

Freestyle

Freestyle begon oorspronkelijk als turnen, of ballet in de lucht. Een performer deed zijn gymnastische oefeningen, en liet dit filmen door een cameraman die meesprong.

Toen dit onderdeel nog in de kinderschoenen stond, werd dit gejureerd door dansers, kunstschaatsers, turners, of andere artistieke sportbeoefenaars. Doch al snel werd het duidelijk dat deze juryleden geen idee hadden van de moeilijkheidsgraad van uitvoering van deze oefeningen in de lucht. Toen in 1996 het eerste officiële wereldkampioenschap voor Freestyle werd georganiseerd, werd dit dan ook gejureerd door een jury van valschermspringers, met artistieke achtergrond.

Niettegenstaande Freestyle 5 jaar eerder is erkend als discipline, en het Freeflyen er onrechtstreeks is uit voortgevloeid, is de invloed van Freefly enorm op Freestyle.

De discipline die in het begin als luchtballet werd omschreven is nu stilaan gedeeltelijk uitgegroeid tot Freefly tussen performer en videoman.

Waar vroeger de videoman nog rustig in een platte FS positie Freestyle kon filmen, moet de videoman tegenwoordig een volleerde FreeFlyer zijn.

Desondanks men deze discipline op wedstrijd samen met zijn videoman uitvoert, is het toch een relatief individuele tak van de sport.

De meeste springers die hierin stappen, zijn jongeren die aanleg hebben tot artistieke sporten, zoals turnen, of ballet. Boven in de lucht heeft men natuurlijk "air-time" zat om 3 of 4 dubbele gestrekte salto's te maken met evenveel spins erin verwerkt.

Wedstrijden worden net als FreeFly gejureerd, en er wordt eveneens op 4000 meter afgesprongen met 45 seconden werktijd.

Tot op heden zijn er nauwelijks Freestylers te vinden in de Belgische clubs. Reden hiervoor, kan het individuele karakter en de technische moeilijkheid van dit onderdeel zijn.

Wie echter ooit de kans krijgt, om de intensiteit van het Deense of Australische team, die momenteel de absolute wereldtop zijn, aan het werk te zien, krijgt meteen zin om dit ook eens te proberen.

Wie deze discipline wil leren kan hier reeds aan beginnen onmiddellijk na de basiscursus van het valschermspringen. Het gaat hier immers om het individuele gevoel van de lucht op je "body position" wanneer je tegen 200 à 250 km/uur naar beneden raast. Air sensibility, iets wat elke springer eigelijk moet leren.

Skysurfing

Skysurfen, kan je bijna volledig vergelijken met Freestyle.

Als je bovenvermelde discipline leest, kan je gewoon het woord freestyle vervangen door Skysurf.

Het wordt op dezelfde manier als, en door de zelfde mensen gejureerd. Zelfde afspringhoogte, werktijd, evenveel invloed van FreeFly hierin, etc.

Een klein detail is echter wel een board van anderhalve meter aan je voeten. Of het dit veel moeilijker maakt, moet je maar eens proberen. De impact die zo een plank op een luchtstroom van 200 km/uur heeft is enorm. Menig beginneling is reeds in een oncontroleerbare spin geraakt, waardoor hij zij board diende af te werpen om stabiliteit te herwinnen.

Vooraleer men met skysurfen kan beginnen heeft men reeds ervaring nodig in freestyle of freefly. Wanneer je hieraan begint, is dit wel niet onmiddellijk met een wedstrijd board van 1,60 meter. Eerst vangt men aan met kleinere plankjes van 80 cm.

Skysurfen is vooral gekend door de talrijke publiciteit spots waar het "plankspringen" in voorkwam.

Met coverage op televisiezenders zoals het Amerikaanse ESPN en als vast onderdeel van de X-Games, was Skysurf ooit de hoop op Olympische erkenning van het skydiven. Vreemd genoeg is vandaag de dag de interesse in Skysurf wereldwijd dermate achteruit gegaan dat de internationale overkoepelende organisatie FAI overweegt om deze discipline te schrappen uit de lijst van erkende disciplines.

Non skydiving

B.A.S.E. jumping

B.A.S.E. staat voor Building, Antenna, Span, en Earthformation. In duidelijkere taal is dit springen van vaste objecten, anders dan uit een luchtschip. Hoewel 99% van de Base jumpers uit het valschermspringen voortkomen, heeft deze sport bitter weinig te maken met het skydiven. Bij Base jumpen, gaat het eerder om de sensatie, het extreme, en de kick. Eén van de verschillen met valschermspringen, is dat je maar één valscherm draagt, en dus niet zoals valschermspringen een tweede reserve parachute, voor als het met je eerste zou misgaan. Vele tegenstanders beweren hierdoor dat Base jumpen gevaarlijk zou zijn, omdat je bij een eventueel falen van je eerste scherm niet kan terugvallen op je tweede. Dit is echter niet correct. Vermits je in Base jumpen maar één valscherm draagt, wordt dit met minstens evenveel zorg gevouwen als een reserve valscherm van het skydiven. Er zijn trouwens zo goed als geen gevallen bekend, waar het valscherm niet is opengegaan. Het Base jumpen gebeurt meestal ook van geringe hoogten, waardoor een reserve valscherm niet meer zou kunnen gebruikt worden. Waar Base jumpen wel gevaarlijk kan zijn, is wanneer je valscherm in de verkeerde richting opengaat. Vermits je op dat moment vrij dicht bij het object bent van waar je hebt afgesprongen, loop je de kans hier tegenaan te vliegen, en je alzo te kwetsen. Base jumpen is totaal niet gestructureerd, en heeft geen officiele vereniging. Veelal gebeurd het BASE jumpen ook illegaal.